Ωδή στο ...καζανάκι!

Εν χρω κεκαρμένος...

Εν χρω κεκαρμένος

Εν χρώ κεκαρμένος θα γυρίσεις ….
Εν χρώ!
Με το βλέμμα σου άδειο
και το πρόσωπο κρύο,
Ωχρό!
*
Στους διαδρόμους του κόσμου
γυρνάς…
Τους μιλάς και δειλά, σαν χαμένος
γελάς!
Σε φιλούν και στον ώμο στοργικά
σε κτυπούν…
Σαν τα όρνια, μ’ ανοιχτά τα φτερά,
που σιμώνουν πεσμένους,
τις σάρκες περιμένουν να σκίσουν
το μεδούλι να πιουν!
Ένα μόνο ζητάνε να δουν!
Πεθαμένους!

Εν χρω κεκαρμένους!

*
Σε κοιτώ!
Σε λυπάμαι!
- Είσαι εκεί γιατί έτσι μπορείς
ή
γιατί σ΄ έχουν βάλει ΑΥΤΟ να το κάνεις;
Σε ρωτώ μεσ΄ στα μάτια κοιτώντας τα άδεια…
Και αυτό που θωρώ με τρομάζει
Σε κοιτώ...
Σε φοβάμαι!