Οι πέτρες στην αμμουδιά έχουν τη μοίρα να χάσουν στην πορεία του χρόνου τα κοφτερά, άσχημα όριά τους. Θα τις λειάνει και θα τις γυαλίσει, θα τις κάνει ψηφίδες στα μωσαϊκά και τις αυλές μας, η θάλασσα και η αλμύρα της.
Μεγάλες, μικρότερες κροκάλες, μικρές, μικρότερες ψηφίδες, για να στρώσουν το καμβά που θα μορφοποιήσει το όραμα (άραγε ποιού), χρειάζεται να χάσουν την οξύτητά τους για να εναρμονισθούν στο σύνολο και να γίνουν βατά από ξένες πατούσες που θα τα περπατήσουν.
Ας λειάνουμε λοιπόν τις μνήμες που κάνουν ουσιωδέστερο το ότι ο Στάλιν στο όνομα μιας παντοδυναμίας των Σοβιέτ, δολοφόνησε και εξόντωσε λαούς και εθνικές κοιτίδες,.
Ας βάλουμε τις χανούμισσες που ξέρασε ο Συνωστισμός να ξύσουν και να μορφώσουν τις ψυχές των γενιών που θα παραδώσει ο Στάλιν της Μεσογείου σε πέντε χρόνια.
Ας μεταφυτεύσουμε τις κορφάδες μας ξεκομένες απ΄ τις ρίζες μας.
Χωρίς παράδοση, χωρίς συνέχεια στη ιστορία και την γλώσσα μας
Δεν ξέρω ποιά σοφία ή ποιός συμβιβασμός ή ποιά σκοπιμότητα κάνει την κροκάλα στοιχείο της λογικής μας και το μυαλό μας να δέχεται, τουλάχιστον, να την εκφράσει ως πολιτική σκέψη, αλλα επιτρέψτε μου να προτιμώ την πέτρα πολλές φορές, με την αρχική της, την πρωτόγονη χρήση.
Κοφτερή και οξεία, να χαράξει, να κυνηγήσει , να υπερασπιστεί, να ανάψει φωτιές και να κτίσει.
Σε ευθεία αντιπαράθεση με τη ανάλυση των "φρονίμων", σε πλείστα ζητήματα.
Οταν προτάσσονται οι κροκάλες του μυαλού τους.
Τι μας αναγκάζει να συζητήσουμε οτιδήποτε, σε σχέση με το θέμα των Σκοπίων;
Η λογική ποιάς αμοιβαιότητας και αναλόγου συμφέροντος μας έβαλε στο τραπέζι του Προκρούστη, όπου το ζητούμενο να προσαρμοστεί είναι το κερδισμένο με αίμα σώμα της Ελλάδος και η Ιστορία, που περίεργα συμφέροντα και οράματα την έφεραν, ακόμα και αυτή, να ενοχλεί με το …ύψος και το ..βάρος της.
Αντιλαμβάνομαι τη βιασύνη εκείνων που μια πολεμική ήττα, σαν αυτή που υποστήκαμε στην Κύπρο ή στα Ιμια (γιατί περί ήττας επρόκειτο), υπαγορεύει τακτικές και συνδιαλλαγές, που τις ορίζει η υπεροχή των αντιπάλων.
Σοβαρά, δηλαδή, κινδυνεύουμε από «μια πολιτική που ίσως μας οδηγήσει στο να χάσουμε την ευκαιρία(!!!!) του να κλείσουμε μια υπόθεση που έχει σπαταλήσει τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο(!!!!) όταν εθνικά άλλα ζητήματα ,εσωτερικα και εξωτερικά, είναι διάπλατα ανοιχτά»;
Ποιο τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο χάσαμε και δεν καταλάβαμε πολλοί, την έλλειψή του;
Και πότε το χάσαμε;
Στην υπαναχώρηση που επέδειξε η αγνώστων προθέσεων, φοβικότητας ή υποχρεώσεων, κυβέρνηση του.κ. Μητσοτάκη ή , μετά, με εκείνη του κ.Σημίτη που επέγραψε την Ενδιάμεση συμφωνία και απεδέχθη άμαχητί τον Σολομώντα να μοιράσει το παραπαίδι του, ότι δηλαδή ούτε μια στιγμή, δεν ένοιωσε δικό του;
Η σιωπή των 13 χρόνων των κυβερνήσεων του Πασόκ, ήταν μάχη που κατασπατάλησε το διπλωματικό μας …κεφάλαιο;
....Όταν ακόμα και τις «Μακεδονικές αερογραμμές» κατήργησε ο αρχηγός του,
προετοιμαζόμενος για τα μελλούμενα;
....Όταν κανέναν πνευματικό Ιδρυμα στην Χώρα, μηδέ της Ακαδημίας εξαιρουμένης, δεν έγραψαν μια αράδα για να δώσουν την μάχη στις βιβλιοθήκες του κόσμου;
....Όταν σε κανένα επίπεδο δεν αντιμάχησαν με λόγο και επιχειρήματα, την λυσσαλέα επίθεση που δέχθηκε η υπόθεση «Μακεδονία», πρώτα και κύρια από τη εσωτερική Πέμτη φάλαγγα μιας δοσιλογικής, αργυρώνυτης, πνευματικής ελίτ;
....Όταν αυτή η ελίτ, καλλιέργησε και μετέδωσε ως ανίατο νόσημα την ηττοπάθεια και την μείωση κάθε ελληνικής θέσεως, με συστηματική μόλυνση μέσω ιών ,κολοβακτηριδίων και οχιών, με απαγορευμένη και στοχοποιημένη κάθε μεμονωμένη αντίδραση αιθεροβαμόνων μοναχικών ….αντιβιοτικών;!
Εχάσαμε μήπως κάποιον πόλεμο με τους Σκοπιανούς;
Μοιράζουμε ,σπεύδοντας, μή και δεν προλάβουμε,
τα ιμάτια τίνος;
Έχουμε αντίπαλο
τον ποιόν, στην
ποιά μάχη;
...Άλλοι πρόδωσαν,
...άλλοι πέταξαν την ασπίδα,
...άλλοι
ίδρωσαν «ονειρευόμενοι πως πάλευαν»,...άλλοι βάζουν βαμβάκια στις τσέπες τους
μη βροντούν οι χρυσοί Δαρείοι,
...άλλοι λαδώνουν τα λουριά τους να
μην τρίζουν οι αλυσίδες τους!
Πράγματι, είναι
«σουρεαλιστικό» να φαντάζεται κανείς πως
«σ’ αυτήν την μακρόχρονη υπόθεση (των Σκοπίων) θα καταφέρουμε το 100% των επιδιώξεων μας».Αφού κάθε πόντος χαμένος, από το κορμί το …λάγνο αυτής της «υπόθεσης», σημαίνει ακρωτηριασμό και σακάτεμα , απώλεια οριστική και
τέτοια που θα εξελιχθεί σε γάγγραινα!
Μέχρι ολοκληρωτικής εξόντωσης!
Είναι θλιβερή η λογική του
«θύτης και θύμα ένα και το αυτό»!
Στο Δίκαιο υπάρχει η έννοια τους
«τις ήρξατο χειρών αδίκων» και στο Άδικο η έννοια της
«κοινής ευθύνης και του συμβιβασμού». Αλήθεια ποια είναι τα “άλλα εθνικά ζητηματα εσωτερικά και εξωτερικά τα διάπλατα ανοιχτά” που ΄θα τα έλυναν οι ίδιοι ταγοί αν δεν
σπαταλούσε την ισχύ και την μαχητικότητά τους το Μακεδονικό ή
το Κυπριακό;Μηπως το Τουρκικό; Μηπως το Τσαμουριακό; Μηπως το Αιγιακό; Η μήπως η τιμή του ΜπροΚόλου και του αγγουρίου;
…διατηρώντας την άποψη ο καθένας και την αγωνία του δικού τους οπτικού πεδίου, συμφωνούν οι πάντες στο θέμα της διαφθοράς και εκείνο της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, άλλά σίγουρα και κεί,
αλλού θα ζητήσει ο καθένας, τις αρχές της …κατηφόρας.
Στο πεδίο του διαλόγου και της σύνθεσης σκέψεων και απόψεων, έστω και απέναντι, αξίζει η κατάθεση γνωμών.
…Η εγκατάληψη θέσεων έχει συντελεσθεί ,εκτός των άλλων,
στη δομή της ηθικής μας…και των αξιών μας …
Ενός εκάστου …Πρώτα…
Οταν ακολούθησαμε τις …σπουδές των Τρανών Ταγών μας…
Θυμίζοντας τον Κωστή Παλαμά..
“Καί χορό τριγύρω σου θα στήσουν.
Με βιολιά καί με ζουρνάδες γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες
καί τα γόνατά τους θα λυγίσουν οι ΤΡΑΝΟΙ σου
καί θα γίνουν των “ραγιάδων, οι ραγιάδες”.
Έτσι για να ξαναθυμηθούμε πώς ο περήφανος τελευταίος Ελληνας με το κοινό κοινότατο όνομα, έδωσε την μάχη εναντίον του Σχεδίου Αννάν και αντιμετώπισε τους ΔολλαρΗλατους Επώνυμους Κοπρώνυμους της ζωής μας. 
