Κότες...ΠεπτωΚότες!!!

Γυμνοί! ΠεπτωΚότες!

Τι σημασία έχουν τα λόγια....

Τα πολλά λόγια, λεν, είναι φτώχεια!

και μείς είμαστε πολύ φτωχοί,

για να βγάλουμε άχνα!

Πρηνείς....

Kαλέσαμε στην χώρα μας τους γύπες,

ξαπλώσαμε μονάχοι κατά γής...

και κάναμε οι ίδιοι τα κουφάρια,

ακούνητοι, αμίλητοι,

Πρηνείς...

Ξανά!!!!

Την φόρτωσα την βάρκα μου Ελπίδες

και ζύγιασα τα έρμα της καλά,

στη μοίρα μου την γύρισα την πλάτη

και τα ‘λυσα του κάβου τα σκοινια.
Ανοίχτηκα στων πέλαγων τις στράτες,

ερέτης με τα χέρια μου κουπιά,

να χτίσω στις ελπίδες μου παλάτια,

να κάνω την Σκλαβιά μου, Λευτεριά!

Μα ζύγωσαν γεράκια και μ’ αρπάξαν,

με πέταξαν σε τρύπες σκοτεινές,

την βούλιαξαν την βάρκα μου, την σπάσαν,

Αλήτες, που ντυθήκαν λυτρωτές...

Σκλαβώθηκα στης Χώρας μου τ αμπάρια,
επαίτης, με τα χεριά αδειανά,

δεν έκτισα στα όνειρα παλάτια,

δεν γίνηκε η Σκλαβιά μου, Λευτεριά!
Δεν κλαίω πια, έχουν στερέψει

τα δάκρυα κι η πίκρα στη καρδιά...

Δεν σκύβω, μη νομίζουνε, γελιώνται!

Mαζεύω…Από κάτω…Σιωπηλά…

Μαζεύω πεταμένα ξυλαράκια...

Tην βάρκα μου θα κτήσω, ΕΓΩ, ξανά!