Πράσινη, ποικιλμένη,παλιά, με τη σκουριά στα τείχια που την στηρίζουν ραγισμένα και σκαμμένα, από του καιρού το πέρασμα… Και τ΄ άσπρο τους το προτινό , χλωμό και λεκιασμένο…Τα κρινάκια μπροστά της, στόλισμα και παρηγοριά στο τώρα… κι ελπίδα στο μετά… Πόσο ακόμα θα υπάρχουν να σηματοδοτούν με την ομορφιά τους και την σημειολογία τους, το μελλούμενο; Στέκομαι μπροστά της και τη κοιτώ…Θέλει φρεσκάρισμα το χρώμα της, να βγει ο τσίγκος που κρύβει τί υπάρχει πίσω της…
Πρέπει να σμπρώξουν για να μπουν,… και μπαίνοντας, τί άραγε θα ‘βρουν; Ποντίκια, αράχνες ;… κι αρουραίους ; Που ήρθαν να συντροφέψουν τους παλιούς, που ήρθαν και κρύφτηκαν εδώ, πηδώντας από άλλο καράβι;Υπάρχει άραγε πίσω απ’ αυτήν την πόρτα η αρχοντιά που «αγόρασαν» θαυμάζοντάς την;…να δίνει προοπτική σε ένα παρελθόν που το Παρόν μας το κάνει Μέλλον, ένα Παρελθόν, που ήταν αιτία να σφραγιστεί και να υποστεί τις φθορές του χρόνου; Ή θα βρωμιστεί ξανά από τις σκουριές που θα της σταλάξουν τα στολίσματά της;
Πόρτα κλειστή, που σύντομα- λέν’- θ΄ανοίξει.
Σιγά στο κεφαλόσκαλο που έχει πια σαπίσει…
Ίσως το βάρος που ‘ρχεται,
να μη μπορεί ν΄ αντέξει…
Και στων σκοπών των μυστικών,
…σαν τ΄ άσπρο κρινολούλουδο
……να μαραθεί, να πέσει!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου