Θερμοπύλες... Αεί...

Οι Θερμοπύλες
Σκηνή 1η

Πράξη μία και μοναδική

Το είδα πάλι το όνειρο!!!
Ήτανε λέει Ιούλης….
Κι ο Λεωνίδας κοίταγε τον κάμπο της Λαμίας!!!
Είχε πλυθεί, είχε λουστεί, το δόρυ είχε γυαλίσει,
Και το ξανθό γενάκι του λαμπύριζε στον ήλιο….

Ήλιον γιομάτον με σκιές, ήλιον σαν μια λαμπάδα…
Λίγο πριν γείρει στα βουνά, λίγο πριν βασιλέψει…
Είν’ η στιγμή, η μια στιγμή, που τον κοιτάς στα μάτια!!

Ήξερε τι ξημέρωνε, ήξερε τι του μέλει
Αυτός και οι τριακόσιοι του θα ‘πεφταν μέχρις έναν!

Δεν γύρισε σαν άκουσε το θρόισμα των φύλλων.

-Είναι ωραίο το δειλινό! Και θάν΄ το τελευταίο!!
Ο γέροντας ψιλόκορμος, σαν Λεύκα στο αγέρα,
τον κοίταζε και θάρρεψε πως έβλεπε τον Χάρο.

-Κείνο που θέλω να σου πω, διόλου να μη στο κρύψω,
είναι πως είναι μάταιη, αυτή εδώ η μάχη.
Είν’ άσκοπο, ασύνετο, παράλογο, το ξέρεις,
να πας ενάντια στην βουλή του άρχοντα του Ξέρξη.
Έχει στρατό σαν μυρμηγκιά, άρματα, καταπέλτες!
Τα βέλη τους , μαύρα πουλιά, σκεπάζουνε τον ήλιο!
Είναι ο παντοκράτορας σ΄ αυτόν εδώ τον κόσμο!
Μη προκαλείς την τύχη σου, μη στέκεσαι μπροστά του.
Πάρε τιμές, πάρε χρυσό, κέρδισε την ζωή σου.
Γύρνα στην Σπάρτη ή τράβα αλλού
να ζήσεις, να γεράσεις!

Εσήκωσε τους ώμους του και κοίταξε στα μάτια
τον Λεωνίδα που ‘στεκε και ατένιζε τα στίφη.
Που ‘χαν τις λόγχες σύγνεφα και τα σπαθιά λαμπάδα,
Να πέσουνε, να κάψουνε, την δόλια την Ελλάδα...

-Άει στο καλό σου γέροντα κι η γνώμη σου, δικιά σου!
Σύρε να πεις στους φίλους σου, πως ο χρυσός τελειώνει,
πως η ζωή είν΄ άχρηστη, χωρίς τιμή και δόξα,
πως μια πατρίδα μου ‘δωσε η μάνα που μ΄ εγέννα!!
και μιαν ασπίδα να κρατώ ή πάνω της να πέσω!

Κι αν δεις τους Λακεδαίμονες πες τους πως τα παιδιά τους
εδώ θα πέσουν μέχρι ενός, μαζί και ο βασιλιάς τους!!

Στους νόμους τους πειθόμενοι, ρίψασπις, ούτε ένας!!!

-Εσύ το αποφάσισες, εσύ θα μετανιώσεις!

Νύχτωσε όταν έφτασε στου Ξέρξη την σκηνή.
Εκείνος ανακάθισε στο πλουμιστό κρεβάτι.
-Καλώς τον Εφιάλτη !!!

Σκηνή 2η

Πράξη μία και τελευταία

*****

....Ξύπνησα μες΄ στον ίδρωτα...
*
Φύγαν τα χρόνια, πέρασαν, τούτος ο τόπος, ίδιος!!!
Οι Θερμοπύλες πάντα εκεί! Μαζί κι οι Εφιάλτες!!!
Που πλήθυναν, που νίκησαν, που ‘χουν τον πρώτο λόγο!

Έχουν και τώρα όνομα, τους λένε Κητσοτάκη
και Τζατενάκο ή Φάγκαλο αλλά και Γουναλάκη!!!
Ωχ, μη και τον Βρετέντερο ξεχάσω ή τον Βίστη
την Νδόρα, μια ξυλάγκουρη, τον Χαντρουλάκ’ τον Μίμη!

Κι άλλοι πολλοί κι εξαίρετοι, ων αριθμός ουκ έστι!!!

Αυτοί δηλώνουν συνετοί, διεθνιστές, σπουδαίοι,
Είναι σου λένε αυτοί εδώ! Στο διάολο οι αρχαίοι!!!
Οι άλλοι που τολμούν να πουν...

« Μα δέστε, η Ιστορία
άλλα μας δίδαξε. Γιατί;

Ποια είναι η αιτία;;»,

...φασίστες είναι, δεξιοί και βλάκες με λοφία!!!

Ο Ξέρξης ίδιος, ισχυρός, με χίλια δυο κεφάλια,
Ρωμαίος, Σλαύος, Βενετός, Αγαρηνός ή Τούρκος,
Πότε με το φεσάκι του, με το μπερέ ή την Τιάρα,
Λίγο πιο πριν με το μανσόν και τώρα καουμπόυς,

Πάντα εχθρός, πάντα εκεί, Μπους-της μαζί και γόης!!

Μόν’ οι Τριακόσιοι άλλαξαν. Έχουν την Μερσεντές τους,
την γκόμενα, το σκύλο τους, μια βίλα στην Εκάλη,
τις κάρτες τους, τα κινητά, το λάπτοπ ,τα cι dι τους
και κότερο στην θάλασσα, ν΄ αγαλιά η ψυχή τους

Κι ο Λεωνίδας μόνος του…. Ούτε που τον ακούνε.
Για ποια πατρίδα τούς μιλά, για ποια τιμή, ποια δόξα;
Είναι, τούς λέει, το σωστό ...

«στην μάχη να ριχτούμε
κι ότι είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει,

παρά να υποχωρούμε…»
Χασκογελάνε, ρεύονται, στον ουρανό κοιτούνε….
Σιγά που τον ακούνε!!!!

Ναρκωτικά, οινόπνευμα, ταχύτητα, βλακεία,
Τσιγάρα, νέφος ,προστυχιά, η τρέλλα, η πορνεία
κάθε χρονιά να χάνεται, έτσι, μια πολιτεία...
Κι αυτό το λεν “Επιλογή”, το λεν “Ελευθερία”.

****

«Είν’ έτοιμοι οι Έλληνες για μια βραχονησίδα
Να φτάσουν μέχρι πόλεμο;»
Εκραύγασε παχύδερμο με φάτσα κλαπαρκίδα!

.....Δε έφτασαν….

κι ορθά το περιέγραψε του Κλίντον η γραφίδα!

«Τα έσωσα τουλάχιστον τους τράγους και τα γίδια!
Μια νύχτα εκεί στα Ίμια, έκανα το σωστό!!»

Ούτε που τους θυμήθηκε...
Καραθανάσ’ Χριστόδουλο
Βλαχάκο Παναγιώτη κι Έκτορα Γιαλοψό!!!

31 Ιανουαρίου 1996

....12 χρόνια μετά....

Σε μια εκπομπή του ο Λάκης Θουκιδίδης, ξεπέταξε εκεί προς το τέλος, με τους τίτλους να πέφτουν, έτσι σαν να ήθελε να ξεφορτώσει το άχθος που του συμμέριζε ο Μίκης,

ένα γράμμα που έλεγε κι αυτά...

"....Όμως αφού το παιχνίδι είναι για μας έτσι και αλλιώς χαμένο, τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά. Ούτε έχουμε συμμάχους, είμαστε εμείς και εμείς, ας φροντίσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι, αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μαζί μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας"

Μίκης Θεοδωράκης
23/2/2008